Albanie, gezelligheid met vakantievrienden

Als we ’s ochtends om 8.00 uur bij de camping in Montenegro wegrijden begint het te regenen. En niet een beetje, maar heel veel! Het waait én het is donker als de nacht. We doen het rustig aan en missen helaas het prachtige uitzicht op het Montegrijnse landschap. Pas na de grens wordt de regen langzaam minder, maar hobbelwegen, drukte op de weg en een verkeerde afslag maken onze rit lang en vermoeiend. Het landschap van Albanië maakt geen indruk en rijkdom en armoede liggen hier dicht bij elkaar, zoals bijvoorbeeld de Ferrari naast paard en wagen op de weg.
Maar de ‘zware’ rit wordt beloond met een camping met het mooiste uitzicht van onze reis. De camping is aan zee tegen een steile heuvel aangebouwd met in de zee een steiger met aan het einde een klein eilandje met ligstoelen en parasols. Een bizar klein kampeerdersparadijs in een land waar je verder over de leegstaande en niet afgebouwde huizen struikelt.
Na de lange rit eten we in het restaurant bij de camping en liggen we allemaal vroeg in bed.
Er is niet veel te doen rondom de camping, dus het wordt een relaxt weekje. Des te gezelliger dat Janina, Tobi, Lia (3 jaar) en Joost (7 mnd) ook naar de camping komen. We hebben ze in Montenegro op de camping leren kennen en al samen met ze gegeten. Er is een plek vrij naast onze camper waar ze kunnen staan en Lars tovert, als ze net zijn aangekomen, wat extra eten op tafel, dus we eten gezellig met z’n allen. De vier dagen die volgen doen we veel samen en vinden we Lise en Rosanne regelmatig terug in hun camperbus. Spelend met de autootjes en dokterskoffer van Lia.
Vrijdag fietsen we naar Kavajë, het dichtstbijzijnde stadje. Het centrale plein voor de moskee is helemaal opgebroken en het lijkt er niet op dat dit snel zal veranderen. We zijn duidelijk in één van de armste landen van Europa, waar mensen bezig zijn te overleven en niet met toerisme of het verfraaien van het straatbeeld. Met onze fietsen en twee blonde dochters voelen we ons een beetje als een vreemdeling in een bruine kroeg. We kopen brood, doen boodschappen en keren terug naar de camping.
Zaterdag gaat Lars op pad om te kijken of hij nog wat leuks kan fotograferen. ‘s Avonds barbecueën met de buren. De verse vis die Annemiek eigenhandig schoongemaakt heeft (voor alles een eerste keer ;-) is heerlijk!
Omdat het een aardig eind rijden is naar onze volgende bestemming rijden we op zondag al richting Griekenland. We zijn nog maar net de camping af en proberen de oprit naar de grote weg te vinden als een auto voor ons stopt. Een man stapt uit en wenkt dat we moeten volgen, heel vriendelijk wijst hij ons de weg. We vonden Albanië niet erg mooi, maar de mensen waren wel erg gastvrij en vriendelijk. Een aanrader is Albanië niet, daarvoor voelt het land te schimmig, maar het land hoort bij Europa en daarmee bij onze reis, het is goed om ook dat gezien te hebben.